18.11 | wtorek | g. 19:00 | Klub Eljazz (ul. Kręta 3)
KUP BILET
Danilo Brakočević
[BEZ]KRES GNIEWNYCH KOMENTARZY | szkic sceniczny
reżyseria Zdenka Pszczołowska
autor Danilo Brakočević
przekład z języka serbskiego na język polski Gabriela Abrasowicz
obsada Anja Bieżyńska, Dagmara Mrowiec-Matuszak, Emilia Piech
inspicjent Adam Pakieła
Pierwszego dnia listopada 2024 roku zawaliła się betonowa wiata dworca kolejowego w Nowym Sadzie w Serbii, zabijając 16 osób. Był to początek czegoś, czego nikt się nie spodziewał. Buntu.
Sztuka „[Bez]kres gniewnych komentarzy” to rekonstrukcja sekcji komentarzy pod wciąż zmieniającym się artykułem informacyjnym dotyczącym tego wydarzenia. Historia rozwija się wyłącznie poprzez wypowiedzi anonimowych komentatorów, odsłaniając nie tylko to, jak postrzegają oni wiadomości, lecz także realia ich codziennego życia: przemoc, ucisk, korupcję.
Ponieważ polityka stała się teatrem absurdu – zarówno w swoich formach, jak i w osobach, które ją reprezentują – klasyczna satyra po prostu już nie wystarcza. Wiedząc, z czym mamy do czynienia, potrzebujemy nowych form, choćby po to, by poprzez nieustanne eksperymenty (jeśli nie przez systematyczną praktykę) natrafić na coś, co rzeczywiście może przynieść zmianę.
Sztuka „[Bez]kres gniewnych komentarzy” jest – a przynajmniej intencją było, aby była – próbą odpowiedzi na nasze wezwania do działania: na język, którego używamy, na formy ekspresji w tekstach dramatycznych, na pozycję pracowników teatru oraz znaczenie teatru w tym społeczeństwie. W obecnym kształcie autor widzi bowiem większość teatru jako kolejną sekcję komentarzy. Lecz gdy opadnie kurtyna, znajdziemy się na ulicach.
[ENG] COMMUNITY WRATHLINES
On the first of November 2024, a concrete canopy of the railway station in Novi Sad, Serbia collapsed, killing 16 people. It was the beginning of something nobody predicted. Revolt.
The play “Community Wrathlines” is a reconstruction of a comment section beneath an ever-changing news article reporting on the event. The story unfolds solely through the comments of unnamed individuals, revealing not only how they perceive the news but also the reality of their everyday lives: violence, oppression, corruption.
As politics has become a theatre of the absurd in its forms and in its representatives, classical satire simply does not cut it. Knowing what we’re up against, new forms are needed, if only so that, through constant experimentation (if not meticulous practice), we might stumble upon something that can actually bring change.
But as a whole, the play is—or at least my intention was—to write something that addresses our calls to action: the language we use, the forms of expression in dramatic texts, the position of theatre workers, and the significance of theatre in this society. As it stands, I see most of theatre as just another comment section. But when the curtain falls, we will end up in the streets.
