Kategoria: SPEKTAKLE 2025

07.11 | piątek | g. 19:00 | Teatr Polski w Bydgoszczy
KUP BILET

Teatr Polski im. H. Konieczki w Bydgoszczy

reżyseria i tekst Eugenia Balakireva
dramaturgia Weronika Zajkowska
scenografia i kostiumy Jerzy Basiura
muzyka Uladzislau Shaban
choreografia Magdalena Kawecka
wideo i światła Jakub Kotynia
producentka Magdalena Niedźwiecka
inspicjent, asystent reżyserki Adam Pakieła

obsada Zhenia Doliak, Michał Jan Meller, Jerzy Pożarowski, Michalina Rodak, Irena Sierakowska

Kim naprawdę była mityczna Medea? Zbrodniarką, matką, ofiarą, boginią?

Wychodząc od klasycznej tragedii Eurypidesa, twórcy i twórczynie bydgoskiego spektaklu szukają nowego sposobu na opowiadanie losów tej postaci, próbując zobaczyć w niej nie symbol, a historię podejmowanych wyborów, ciężarów, z którymi się zmagała, oraz zdradzonej miłości, nie tylko tej romantycznej, ale również rodzicielskiej i własnej.

Zanim Eurypides stworzył najbardziej rozpoznawalną wersję historii o Medei, pojawiały się inne, mniej drastyczne – takie, które stawiały liczne znaki zapytania dookoła tragedii, do której rzekomo miała doprowadzić Medea. Po dramacie Eurypidesa pojawiły się kolejne próby interpretowania i przyglądania się prawdzie o naturze postaci. Niekiedy stawała się rozwścieczoną czarodziejką, zazdrosną o Jazona, a innym razem – jak na obrazie Anselma Feuerbacha – była świętą, kochającą matką.

To właśnie te spojrzenia, różnorodne i wielowarstwowe, stają się głównym tematem spektaklu. Co kryje się za kategoriami ocen, za potrzebą nazwania i ugruntowania konkretnej interpretacji? Co sprawia, że ludzkość tak uporczywie szuka postaci, którym można przypisać absolutne zło – zwłaszcza w kontekście społecznym i historycznym? Kim może się stać  Medea, jeśli zobaczymy w niej to, czego wcześniej nawet nie podejrzewaliśmy?

Spektakl współfinansowany przez Akademię Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie w ramach programu Fundusz na Start

 

[ENG]

Who was the mythical Medea, truly? A murderer, a mother, a victim, a goddess?

Starting from Euripides’ classical tragedy, the creators seek a new way to tell the story of this legendary figure – not as a symbol, but as a woman making choices, carrying burdens, and facing the pain of betrayed love. Not only romantic love, but also maternal love, and love of self.

Before Euripides wrote the most recognizable version of Medea’s story, there were others, less brutal, more ambiguous, that questioned the tragedy she was said to have caused. After Euripides, new interpretations emerged, each probing the truth of Medea’s nature. At times she became a furious sorceress, jealous of Jason; at others, as in Anselm Feuerbach’s painting, she appeared as a saint, a loving mother.

It is precisely these shifting, multifaceted perspectives that form the heart of this performance. What lies behind our need to judge, to define, to anchor a single interpretation? Why does humanity persist in seeking figures onto whom it can project absolute evil – especially within a social and historical context? And who might Medea become if we allow ourselves to see in her what we have never dared to imagine before?

 

Czas trwania: 105 minut bez przerwy.
Spektakl przeznaczony dla widzów 16+. Wulgarny język, przemoc na scenie, przemoc psychologiczna, podjęty zostaje temat aborcji

08.11 | sobota | g. 19:00 | Teatr Kameralny w Bydgoszczy
KUP BILET

Slovensko mladinsko gledališče | Słowenia

reżyseria Oliver Frljić
dramaturgia Goran Injac
scenografia Igor Pauška
kostiumy Slavica Janošević
asystent reżysera Bor Ravbar
asystent scenografa Demijan Pintarič
konsultacja choreograficzna Dragana Alfirević
reżyseria światła Kristina Kokalj
wybór muzyki Oliver Frljić
reżyseria dźwięku Sven Horvat
konsultacja językowa Mateja Dermelj
inspicjent Liam Hlede

obsada Lina Akif, Daša Doberšek, Klemen Kovačič, Draga Potočnjak, Matej Recer, Blaž Šef, Vito Weis

Inkubator – ostatni ratunek dla kruchych noworodków – staje się brutalną miarą człowieczeństwa. Podtrzymuje przy życiu tych, którzy są zbyt mali, by przetrwać samodzielnie, odtwarzając schronienie łona matki z kliniczną precyzją. Ale co się stanie, gdy maszyny się zatrzymają?

Spektakl, czerpiąc z przerażającej rzeczywistości szpitala Al-Shifa w Gazie, gdzie noworodki walczą o życie w ciemnościach, zdziera zasłonę nagłówków gazet i wtrąca nas do sali, w której życie i śmierć współdzielą oddech.

[ENG]

The incubator – a lifeline for fragile newborns – becomes a brutal measure of humanity. It sustains those too small to survive alone, replicating the womb’s protection with clinical precision. But what happens when the machines stop?

Drawn from the harrowing reality of Al-Shifa Hospital in Gaza, where newborns fought for life under darkness and blockade, this performance strips away the distance of headlines and forces us into the room where life and death share the same breath.

 

Czas trwania: 85 minut bez przerw.
Proponowany wiek publiczności: 16+. Spektakl zawiera sceny przemocy, nagości oraz treści wrażliwe.

09.11 | niedziela | g. 20:00 | Teatr Polski w Bydgoszczy
10.11 | poniedziałek | g. 18:00 | Teatr Polski w Bydgoszczy
KUP BILET

reżyseria, scenariusz Jéssica Teixeira
kierownictwo artystyczne Chico Henrique
kierownictwo muzyczne i gitara Luma
kierownictwo techniczne i reżyseria świateł Jimmy Wong
zastępstwo przy montażu i obsłudze oświetlenia: Dara Duarte
reżyseria wideo/fotografii Ciça Lucchesi
przygotowanie ciała Castilho
zabumba (instrument) Juliano Mendes
inspicjent Aristides Olivera
produkcja Rodrigo Fidelis, Gabi Gonçalves and KhazarMasoumi – Corpo Rastreado International Distribution: Corpo a Fora and Farofa

obsada Jéssica Teixeira

 

„Czy potrafisz wyobrazić sobie siebie w wieku 100 lat?”

Bazując na tym właśnie pytaniu, „MONGA” zaprasza do refleksji nad własnym życiem i poszukiwania odpowiedzi: kiedy przestaliśmy marzyć i porzuciliśmy wizje przyszłości?

Jéssica Teixeira, sięgając po środki teatralne i psychoanalizę, splata swoją pracę z historią Julii Pastrany – Meksykanki nazywanej „kobietą-małpą”, która stała się jedną z inspiracji dla Freak Shows (freak show /ˈfriːk ʃəʊ/ niewielki jarmarczny pokaz, którego uczestnicy płacą za to, by zobaczyć ludzi lub zwierzęta o dziwnych cechach fizycznych (Oxford English Dictionary)).

Aktorka przywołuje 26 lat życia Pastrany – nieludzkie warunki, w których musiała pracować na scenie jako tancerka, piosenkarka i performerka, a także 153 lata po jej śmierci, gdy jej ciało wciąż było obiektem sensacji i chciwości na całym świecie. Te dwie czasowe i geopolityczne linie splatają się w poetyczne i niepokojące supły dramaturgii „MONGI”, która tym razem nie ściga widzów, by pochwycić tych, którzy nie mogą uciec – słabszych, potykających się, pozostających w tyle.

Ryzyko tej inscenizacji wynika z bezwstydności Jéssiki Teixeiry: uznając siebie za obcą w życiu, na scenie staje się coraz bardziej oswojona właśnie dlatego, że pozostaje obcą. Oddaje spojrzenia, odbija je i obnaża widzów, wydobywając na powierzchnię horror psychologiczny – z domieszką nerwowego śmiechu i zakłopotania.

[ENG]

‘Can you imagine yourself at 100 years old?’ Based on this first question, ‘MONGA’ invites people do delve into their lives in an attempt to untie some knots: when were imaginations castrated and future prospects abandoned? To this end, Jéssica Teixeira, using multiple theatrical tools and psychoanalytical resources, joins forces with the story of Julia Pastrana, a Mexican woman who was commonly known as a monkey-woman and became one of the great inspirations for Freak Shows. The actress evokes the 26 years of Julia Pastrana’s life and her inhuman working conditions on stage as a dancer, performer and singer, and her 153 years after death from exposure, greed and sensationalism around the world. These two temporal and geopolitical curves give poetic and disturbing knots to the dramaturgy of ‘MONGA’, which this time doesn’t run after the audience to capture the one who can’t run, the one who falls or the weakest. The staging of ‘MONGA’ is risky because of Jéssica Teixeira’s shamelessness: assuming herself to be a stranger in life and, on stage, becoming more and more naturalised for being a stranger. The actress and director returns the stares, mirroring and stripping those watching, bringing the genre of psychological horror to the surface with doses of nervous laughter and embarrassment.

 

Czas trwania: 90 minut.
Spektakl przeznaczony dla widzów: 18+. 

10.11 | poniedziałek | g. 20:15 | Teatr Kameralny w Bydgoszczy
KUP BILET

Teatr Powszechny im. Jana Kochanowskiego w Radomiu

autor tekstu Radosław B. Maciąg
koncepcja i reżyseria Radosław B. Maciąg
scenografia, światło, kostiumy Dominika Nikiel
ruch sceniczny Karolina Rentflejsz
opracowanie muzyczne Tomasz Kucharczyk
wokal Natalia Samojlik
inspicjentka Magdalena Boduła

obsada Izabela Brejtkop, Iwona Pieniążek, Natalia Samojlik, Piotr Kondrat, Filip Łannik, Mateusz Paluch

 

„Tęsknię za domem” to opowieść o trudnych powrotach do domu, o problemach dojrzewających w cieniu nieobecności, o ucieczce, odpowiedzialności i cenie osobistego sukcesu. To wnikliwa i pełna czułości refleksja o rodzinie, dotkniętej skutkami transformacji ustrojowej. Radosław B. Maciąg, autor i reżyser wywodzący się z podradomskich Pionek, na podstawie własnych doświadczeń kreśli wielopokoleniowy obraz mieszkańców post-robotniczego miasta, próbujących odnaleźć się w nowej rzeczywistości.

[ENG]

„Longing for Home” is a story about the difficult return home, about problems that grow in the shadow of absence, about escape, responsibility, and the price of personal success. It is a poignant and tender reflection on a family affected by the consequences of systemic transformation. Radosław B. Maciąg, the author and director hailing from Pionki near Radom, draws on his own experiences to paint a multigenerational portrait of the residents of a post-industrial town struggling to find their place in a new reality.

 

Czas trwania: 130 minut (w tym 1 przerwa).

12.11 | środa | g. 17:30 i 20:30 | Teatr Polski w Bydgoszczy
KUP BILET

Nowy Teatr w Warszawie

„Pieśni piekarzy polskich” Mariusz Gołosz
reżyseria Ewa Galica, Piotr Polak
tekst Mariusz Gołosz
dramaturgia Mariusz Gołosz
wideo Sefa Sagir
reżyseria światła Sefa Sagir, Andrzej Michalski
muzyka Borys Kunkiewicz
scenografia Jędrzej Hechłacz
kostiumy Aleksandra Harasimowicz
charakteryzacja Joanna Chudyk
oraz zespół teatru
obsada Ewelina Pankowska, Piotr Polak, Jan Sobolewski, Michał Surówka

To muzyczna opowieść o pracy w konwencji teatralnego mockumentu.

Historia dwóch piekarzy, którzy z zupełnie nieznanego powodu znikli. A przecież mieli umowę o pracę, to co mogło nie grać?

Koncertowa wersja „pieśni…”, w której aktorzy na żywo tworzą ścieżkę dźwiękową do historii rzemieślniczego wyzysku pozwoli nam wejść do piekarni, za szybą której możemy patrzeć na dzielnych, ciężko pracujących robotników.

Mroczna baśń o pracodawcach i pracobiorcach to refleksja na temat pracy dającej chwilowe poczucie pożyteczności i równie szybko zabierającej godność. Modna piekarnia, do której ustawiają się długie kolejki po chleb za 30 zł, okazuje się w końcu być miejscem nieopierającym się kapitalistycznym mechanizmom. Czy jednak powinno budzić zdziwienie, że świecący neon z ładną nazwą nie musi oznaczać przestrzegania prawa pracy? A może świadomi społecznie właściciele zatarli realny obraz fizycznej pracy bez snu? I przede wszystkim – jak może funkcjonować bunt w miejscu pachnącym chlebem?

„no wszystko było dobrze dopóki nie zaczęli sami nocek robić
pół osiedla się schodziło pod piekarnię, bo ci jakiś rap puszczali
zwróciłem uwagę raz, drugi
myślą państwo, że to coś pomogło?
jeszcze więcej osób przychodziło
no to w końcu im powiedziałem:
fajni z was chłopcy, pieczecie dobrze
ale albo rap albo chleb”

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego.

[ENG]

It’s a story about work, told in the form of a theatrical mockumentary.

Told from a perspective of a TV reporter, the story about two bakers who have disappeared becomes a reflection on work that offers a fleeting sense of usefulness – and just as quickly strips away one’s dignity. The artisanal bakery, where long lines form for a bread that costs 30 PLN, ultimately turns out to be a place not immune to capitalist mechanisms. But should it really be surprising that a glowing neon sign with a pretty name doesn’t necessarily mean compliance with labor laws? Or perhaps the socially conscious owners have blurred the real image of sleepless physical labor? And above all, how can rebellion exist in a place that smells of a freshly baked bread?

 

Czas trwania: 50 minut
Ostrzeżenia: dźwięki o niskich częstotliwościach, dym sceniczn, stroboskop, przekleństwa 

13.11 | czwartek | g. 18:30 i 20:30 | Teatr Polski w Bydgoszczy
KUP BILET

Akademia Teatralna im. A. Zelwerowicza w Warszawie Filia
w Białymstoku

reżyseria Magdalena Dąbrowska
muzyka Magdalena Gładkowska
utwór „Puściła po stole” do słów Bolesława Leśmiana – muzyka Adam Strug
lalki Nastia Magdziak i Katarzyna Mystkowska (TTL) oraz Róża Turlińska, Magdalena Dąbrowska (pracownia plastyczna akademia Teatralna)
światła Nastia Magdziak
audio Magdalena Dąbrowska i Magdalena Gładkowska
scenografia Magdalena Dąbrowska i Nastia Magdziak

obsada Lesia Pasichnyk/Nina Czaja, Tymoteusz Jucha/Kacper Rokosz

Spektakl przedstawia prawdziwą historię dziadków reżyserki opowiedzianą głosem jej dziewięćdziesięciotrzyletniej babci. Podróż, w którą bohaterka zabiera widza jest autentyczna, zabawna i wzruszająca. Bardzo intymna, a jednocześnie zaskakująco uniwersalna. Okolice Białegostoku stają się tu całym światem, „kiedyś” splata się z „teraz” w czułym continuum. W tej opowieści miłość pozwala zachować radość życia mimo granicznych doświadczeń – wojny, choroby, śmierci najbliższych.

Helena swoją historię opowiedziała w 2019 roku (nagranie pochodzi ze zbiorów Historii Mówionej CLZ). To historia pełna bólu, smutku i trudności. To historia, gdzie miłość nie jest cukierkowa, ale jest największym bogactwem jakie mamy. To historia Heleny Olimpii Dąbrowskiej (1926-2022) – mojej ukochanej babci. Sięgnęłam do jej wywiadu zarejestrowanego w 2019 roku – 3 lata przed jej śmiercią. Dla mnie jako wnuczki głównej bohaterki i reżyserki ten spektakl ma wymiar bardzo intymny, sentymentalny, bolesny, dotykający ogromnej tęsknoty. Jednocześnie wraz z aktorami opowiadamy tę historię tak, aby widz poznał Helenę Olimpię tak, jak ona sama o sobie opowiadała, tak jak chciała być zapamiętana. Marzeniem mojej babci zawsze było podtrzymywanie o niej pamięci – i to marzenie się spełnia.

[ENG]

The play is based on a true story of the director’s grandparents told through the voice of her ninety-three-year-old grandmother. The journey on which the heroine takes us is authentic, funny and moving. Very intimate, and at the same time surprisingly universal. The area around Białystok city becomes the whole world here, where „once” intertwines with „now” in a tender continuum. In this story, love allows us to maintain the joy of life despite borderline experiences – war, illness, death of loved ones. It is full of pain, sadness and difficulties. It is a story where love is not as sweet as candy, but is the greatest wealth we have. This is the story of Helena Olimpia Dąbrowska (1926-2022) – my beloved grandmother. I reached for her interview recorded in 2019 (which comes from the CLZ Mediateka collection) – 3 years before her death. For me, as the granddaughter of the main character and the director, this performance is very intimate, sentimental and painful because it’s  touching immense longing. At the same time, together with the actors, we tell this story so that the viewer gets to know Helena Olimpia as she told about herself, as she wanted to be remembered. My grandmother’s dream was always to keep her memory alive – and this dream is coming true.

 

Czas trwania: 40 minut.

14.11 | piątek | g. 18:00 i 20:30 | Teatr Polski w Bydgoszczy
KUP BILET

Teatr Polski im. H. Konieczki w Bydgoszczy

scenariusz, reżyseria, muzyka Beniamin M. Bukowski
scenografia Jerzy Basiura
kostiumy Julia Ulman
ruch sceniczny Tobiasz Sebastian Berg
asystentka reżysera Maria Alicja Jakubowska
producentka Magdalena Niedźwiecka
inspicjentka, asystentka reżysera Hanna Gruszczyńska

obsada Adam Graczyk, Karol Franek Nowiński, Dagmara Mrowiec-Matuszak, Katarzyna Pawłowska, Emilia Piech, Małgorzata Trofimiuk

 

KŁAMSTWO, SAMOTNOŚĆ, STAROŚĆ

Przykuta do łóżka, schorowana Ewa z wolna traci kontakt z rzeczywistością. Ada, jej córka, mieszka w innym mieście. Mimo trudnej relacji z matką, stara się jej zapewnić godziwe warunki, w tym opiekę Joli – starszej, religijnej sąsiadki. Gdy Ewa zaczyna widzieć i opowiadać rzeczy sprzeczne ze zdrowym rozsądkiem, a w mieszkaniu dochodzi do niewyjaśnionych zdarzeń, bohaterki stają przed dylematem. Czy opowieści Ewy są zmyśleniem, następstwem galopującej demencji, czy skutkiem diabelskiego opętania? Starość nieuchronnie wiąże się z coraz większą samotnością. Gdy starzejący się rodzic jest pozostawiony samemu sobie, problem narasta. A co, jeśli owa samotność okazuje się konsekwencją kłamstw i popełnionych błędów?

Nasza sztuka to rozpisana na trzy pokolenia opowieść o rodzinie, w której kłamstwo stało się narzędziem do rozmywania granicy między rzeczywistością i fikcją. To także połączenie tematu opieki nad osobami starszymi z tytułową kategorią opętania. Czy to demonologiczne pojęcie można odczytać metaforycznie? Czy opętani, a więc wzięci w posiadanie nadludzkiej siły, możemy być przez bezradność, samotność i smutek?

Spektakl powstał w ramach programu DRAMATOPISANIE Instytutu Teatralnego im. Zbigniewa Raszewskiego. Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

[ENG]

LIES, LONELINESS, OLD AGE

Confined to her bed and struggling with illness, Ewa is slowly losing touch with reality. Her daughter, Ada, lives in another city. Despite their complicated relationship, Ada tries to ensure her mother has decent living conditions, including the care of Jola – an older, religious neighbor. When Ewa begins to see and describe things that defy reason, and strange, unexplained events start happening in the apartment, the women face a troubling dilemma. Are Ewa’s stories fabrications – symptoms of a progressing dementia – or signs of demonic possession?

Old age brings with it an inevitable solitude, one that deepens when an aging parent is left alone. But what if that loneliness is itself the consequence of lies and past mistakes?

Our play is a three-generation story about a family in which deceit has become a tool for blurring the boundary between reality and fiction. It also intertwines the theme of elder care with the notion of possession suggested by the title. Can this demonological concept be read metaphorically? Could we be “possessed”, overtaken by some inhuman force, through helplessness, loneliness, and grief?

 

Czas trwania: 80 minut bez przerwy.

15.11 | sobota | g. 20:00 | Teatr Polski w Bydgoszczy
KUP BILET

Teatr Polski im. H. Konieczki w Bydgoszczy

Emil Zegadłowicz „Zmory”
scenariusz, reżyseria Jan Jeliński
scenografia, kostiumy, światła Dorota Nawrot
choreografia Wojciech Grudziński
wideo Agata Rucińska
projekt i wykonanie popiersia Maja Krupińska
udźwiękowienie spektaklu Bartłomiej Chmara
realizatorzy Bartłomiej Chmara, Daniel Dera, Daria Główczyńska
producentka Magdalena Niedźwiecka
inspicjentka Hanna Gruszczyńska
asystentka reżysera Emilia Piech

obsada Zhenia Doliak, Marian Jaskulski, Karol Franek Nowiński, Michał Surówka, Małgorzata Trofimiuk, Małgorzata Witkowska

 

Czy dojrzewanie musi być ZMORĄ? Twórcy i twórczynie spektaklu, podążając za powieścią „Zmory” Emila Zegadłowicza, skupiają się na dojrzewaniu Mikołaja, by korzystając zarówno z materiału zawartego w tekście powieści, jak i z własnych wspomnień i doświadczeń, zbadać specyficzne napięcia towarzyszące temu często niełatwemu okresowi.

Książka Emila Zegadłowicza, nazywana często powieścią „inicjacyjną”, opowiada o młodości ucznia przedwojennego gimnazjum, Mikołaja Srebrnego. Poznajemy go,
gdy rozpoczyna edukację, i śledzimy jego losy aż do zakończenia nauki. „Zmory” w swoich czasach wywołały skandal, elektryzując czytelników i krytykę – okrzyknięte zostały książką bulwersującą, pornograficzną i antyklerykalną. Po publikacji „Zmór” autorowi odebrano zarówno nazwę ulicy, która nosiła jego nazwisko, jak i honorowe obywatelstwo Wadowic. Kuratorium usunęło tytuł z bibliotek szkolnych, uznając powieść za demoralizującą. Autor został potępiony z ambon kościelnych i otrzymał setki obraźliwych listów.

Jednocześnie „Zmory” wzbudziły zachwyt odbiorców, między innymi Brunona Schulza i Juliana Tuwima, doczekując się długiego literackiego życia i kultowej adaptacji filmowej. Po wycofaniu z oficjalnego obiegu, stały się towarem niezwykle pożądanym, również przez młodzież. Istnieją świadectwa mówiące, że piętnastoletni wówczas Karol Wojtyła także zaliczał się do grupy czytelniczej „Zmór”.

Czy dziś historia dojrzewającego Mikołaja może wciąż wywoływać tak silne emocje? Spotkajmy się w Teatrze Polskim w Bydgoszczy, aby dać sobie okazję do zmierzenia się ze swoimi własnymi zmorami.

[ENG]

Must growing up be a NIGHTMARE?

Following Emil Zegadłowicz’s novel „Zmory” (“Nightmares”),  the creators focus on Mikołaj’s coming of age – using both material from the novel and their own memories and experiences to explore the tensions and contradictions that often accompany this difficult stage of life.

Emil Zegadłowicz’s book, often described as a “coming-of-age novel,” tells the story of a pre-war secondary school student’s youth. We meet Mikołaj at the start of his education and follow his journey until graduation.

At the time of its release, „Zmory” caused a scandal, electrifying readers and critics alike – it was branded obscene, pornographic, and anti-clerical. In the wake of the uproar, the author was stripped of both a street named in his honour and his honorary citizenship of Wadowice. The Board of Education removed the novel from school libraries, deeming it demoralising. Zegadłowicz was denounced from church pulpits and flooded with hundreds of hate letters.

At the same time, „Zmory” inspired admiration from figures such as Bruno Schulz and Julian Tuwim, securing its place in Polish literary history and later achieving cult status through a film adaptation. Once banned, the book became highly sought after even among young readers. There are accounts suggesting that the fifteen-year-old Karol Wojtyła (the future Pope John Paul II) was also among those who read Zmory.

Can Mikołaj’s story of adolescence still stir such powerful emotions today? Join us at the Polish Theatre in Bydgoszcz and give yourself the chance to confront your own nightmares.

 

Czas trwania: 100 minut bez przerwy.
Spektakl przeznaczony dla widzów 16+ – prezentowane są treści dotyczące cielesności i seksualności człowieka. W scenach pojawia się nagość i niecenzuralne określenia.

21.11 | piątek | g. 19:00 | Teatr Polski w Bydgoszczy
KUP BILET

Stowarzyszenie Rozwoju Gitarystyki Polskiej 

reżyseria Greta Oto (Anita Szymańska/Wiktor Stypa)
autor Vyacheslav Volkonsky
przekład Greta Oto (Anita Szymańska/Wiktor Stypa)
scenografia Maks Mac
choreografia Daniela Komędera
asystentka choreografki Justyna Taborska
muzyka Michał Lazar, Aleksander Pankowski vel Jankowski
światło Klaudia Kasperska
producentka Maria Alicja Jakubowska
produkcja Stowarzyszenie Rozwoju Gitarystyki Polskiej

obsada Anna Andrzejewska, Filip Krupa, Grzegorz Łabuda, Krzysztof Rogucki, Anita Szymańska, Karina Grabowska-Fiałek, Aleksander Kaźmierczak (głos)

 

Przed wojną w Ukrainie mieszkało około 750 tysięcy psów i ponad pięć milionów kotów. Nie wiemy, ile z nich przeżyło, ile zginęło w bombardowaniach, a ile wciąż błąka się po ruinach, cichutko nawołując właścicieli, którzy nigdy nie wrócą.

W schronisku o wiele mówiącej nazwie Ostatnia Iskra Nadziei Liudka zajmuje się psami uratowanymi z terenów przyfrontowych. Karmi je, myje i – za niemałą opłatą – szuka im nowego domu. Jednak za zamkniętymi drzwiami miejsce to nie przypomina bezpiecznej przystani dla straumatyzowanych zwierząt. Z każdym dniem przesuwa się granica tego, co można jeszcze nazwać opieką, a co już jest przemocą.

„Wszystkie zwierzęta wyglądają jak ludzie, a ludzie jak zwierzęta” – tak zaczyna się sztuka Volkonsky’ego. Wydarzenia autentyczne mieszają się tu z fikcją, rzeczywistość rozpływa się w sennym koszmarze, a podział na to co „ludzkie” i „zwierzęce” rozmywa się. W „Psach i ludziach” przyglądamy się wojnie, ale nie z perspektywy frontu, heroizmu czy narodowych narracji. Patrzymy okiem tych najbardziej bezbronnych ofiar konfliktu, których los leży w rękach innych.

Co to właściwie znaczy normalność? I czy da się do niej wrócić, gdy codzienność zostaje przerwana hukiem i wyciem syren? Czy istnieją granice człowieczeństwa? A jeśli tak, to gdzie one leżą?

 

Muzyka podczas spektaklu będzie wykonywana na żywo przez Michała Lazara i Aleksandra Pankowskiego vel Jankowskiego.

Czas trwania: 75 minut bez przerwy.