Kategoria: Bez kategorii

„Autobiografia na wszelki wypadek” to dokumentalno – fikcyjna historia życia Michała Buszewicza opowiadana przez trzech mężczyzn sprzątających mieszkanie po śmierci autora w 2070 roku.

Mężczyźni wcielają się w przewodników po opowieści pełnej kluczowych momentów z życia bohatera, odgrywając  lub opowiadając sceny począwszy od jego dzieciństwa aż do śmierci. Jak refren powracają wydarzenia kładące się cieniem na kolejnych życiowych etapach.

Autobiografia na wszelki wypadek to dramat o balansowaniu pomiędzy poczuciem bycia przegrywem a przypływach wiary w omnipotencję. To również historia o męskości, którą bohater, jakby od niechcenia, rozczłonkowuje i przygląda się pojedynczym jej aspektom, ukazując absurd kulturowych i społecznych oczekiwań wobec niego jako mężczyzny. Autobiografia nie staje się tu próbą terapeutycznego uporządkowania swojego życia, lecz fantazją na temat stworzenia potencjalnego scenariusza przyszłości tak, by w przeżywaniu jej, być lepiej przygotowanym na niespodziewane. Jednocześnie „życie jak każde inne” staje się zaproszeniem do identyfikacji odbiorcy z bohaterem i przeżycia „życia na brudno”, ot tak, w ramach ćwiczenia.

Michał Buszewicz – finalista Aurory. Nagrody Dramaturgicznej Miasta Bydgoszczy

Informacja o autorze:

Michał Buszewicz (ur. 1986) – dramatopisarz, dramaturg, reżyser. Autor tekstów dla teatru, m.in.: Zbrodnia, Misja, Aktorzy żydowscy, Kilka obcych słów po polsku, Kowboje, Powrót Tamary. Półfinalista
i finalista Gdyńskiej Nagrody Dramaturgicznej. Podejmował także prace prowadzące
o stworzenia scenariusza spektaklu z wykorzystaniem aktorskich improwizacji.

Efektem takiej pracy były Erazm w warszawskim Nowym Teatrze oraz Slow motion w Litewskim Teatrze Narodowym, oba w reżyserii Anny Smolar. Jako dramaturg współpracował z Eweliną Marciniak, Anną Augustynowicz, Janem Klatą, Cezarym Tomaszewskim. Reżyserował autorskie projekty, m. in.: Kwestia techniki, Kibice, Autobiografia na wszelki wypadek i Orfi według własnych scenariuszy, oraz Akademię Pana Kleksa według Jana Brzechwy. W latach 2015-2016 pełnił funkcję kierownika dramaturgów Narodowego Starego Teatru w Krakowie. Wielokrotnie współpracował z organizatorami warsztatów teatralnych i dramaturgicznych dla młodzieży
i dorosłych. Jest członkiem kolektywu artystycznego Instytut Sztuk Performatywnych
w Warszawie.

„Nigdy nie widziałam gwiazd” opowiada dwie równoległe historie – jedną o życiu świni (lochy) żyjącej w niewoli, a drugą o życiu kobiet pracujących na farmie świń. Przeplatając te dwie historie i perspektywy, sztuka stara się połączyć to, co polityczne z tym, co intymne, pokazując tym samym, że oba te aspekty są nierozłączne. Spektakl porusza problem praw pracowniczych, walki kobiet, nieludzkiego traktowania pracowników i zwierząt na potrzeby przemysłu mięsnego, ale także każdego innego – w społeczeństwie konsumpcyjnym zysk jest ważniejszy niż wszystko, nawet niż czyjeś życie.

Tijana Grumić – finalistka Aurory. Nagrody Dramaturgicznej Miasta Bydgoszczy

Informacja o autorce:

TIJANA GRUMIĆ (1993) jest serbską dramatopisarką i dramaturżką. Ukończyła wydział dramatopisarstwa i dramaturgii na Wydziale Sztuk Dramatycznych w Belgradzie. Jej sztuki były wystawiane w teatrach w całej Serbii, m.in. w Serbskim Teatrze Narodowym w Nowym Sadzie, teatrze Atelje 212 w Belgradzie, teatrze „Bora Stanković’ we Vranje i Teatrze Miejskim w Čačaku. Tijana jest laureatką kilku nagród za swoją pracę teatralną, w tym 14. nagrody im. Borislava Mihajlovića Mihiza za dotychczasowe osiągnięcia w dziedzinie dramatopisarstwa.

Od początku tekst tworzony był w notatkach na iPhone jako próba utrwalenia biografii chłopaka, którego autor poznał w 2017 roku. W ten sposób powstawała struktura tekstu, która była obudowywana koncepcją artystyczną i fragmentami transkrypcji wywiadów. Notatka w telefonie przypadkiem została skasowana i tekst był odtwarzany z pamięci, zbierany na nowo jak rozsypane puzzle. Autor zdradza, że proces powstania bardziej przypominał medytację, w której całościowy obraz był tworzony poprzez odtworzenie konkretnej biografii z doświadczeniem psychodelicznym w tle.

Mikita Iljinczyk – finalista Aurory. Nagrody Dramaturgicznej Miasta Bydgoszczy

Informacja o autorze:

Mikita Iljinczyk, ur. 3 maja 1995 w Mińsku (Białoruś). Studiował w rosyjskim Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej (GITIS) na kierunku Wiedza o teatrze (2012-2015, później – na kierunku Reżyseria (2015-2020). Swoje spektakle wystawiał w Rosji, Belgii, Białorusi. Był uczestnikiem konkursów dramaturgii „Write-Box-2016 (Białoruś), „Lubimowka-2018” (Rosja). Jedna z jego sztuk – „Pokój umiera” – była wystawiana w Mińsku, w performatywnej przestrzeni „Ok16”.

W 2020 „Ok16” został zamknięty przez władze białoruskie, więc spektakl nie ma szans na wznowienie. Na ten moment Mikita Iljinczyk jest rezydentem moskiewskiego Teatru na Bronnej kierowanego przez Konstantina Bogomołowa.

“Katyń. Teoria barw” jest próbą odzyskania historii i zmierzenia się z pamięcią o jednym z najtragiczniejszych wydarzeń w dziejach Polski.

„Ach, jeżeli przyjdę dać, tak okrutne, moje ostatnie pożegnanie” to spektakl inspirowany „Antygoną” Sofoklesa, powstały na bazie zespołowego researchu i improwizacji.

Wytworzone na czas spektaklu tymczasowe muzeum migrujących obiektów żałobnych stanie się przestrzenią publicznego uprawniania upamiętnień i opłakiwania.

Jak i kogo upamiętniać? Dlaczego warto histeryzować i konspirować? Dlaczego Wenus z Milo jest atrakcyjniejsza bez rąk? Czy Antygona ożywa jako melodramat? Co można znaleźć na zwierzęcych cmentarzach, w lokalnych muzeach, pod bydgoskimi pomnikami i w strofach Sofoklesa? Jak nauczono nas antyku i pożegnań? Po co mistyfikować, wydobywać to, co nieistniejące i analizować „brak”?

Być może w momencie, gdy żałoba w przestrzeni publicznej staje się elementem polityk konserwujących i wykluczających, odzyskiwanie upamiętnień oraz żałoby – nienormatywnej, amoralnej, marginalnej, „słabej”, naruszającej dany porządek społeczny i kulturowy, ma szanse okazać się skuteczną strategią oporu i zmiany.

Spektakl odbędzie się w budynku I LO w Bydgoszczy. Prosimy o odbiór zarezerwowanych biletów w kasie biletowej Teatru  lub zakup biletów online.

„Dobra pornografia to ta, która nie będzie nas zmuszać do dokonywania wyboru między tym, co podniecające, a tym, co etyczne.” – J. Botton

Z najnowszych badań wynika, że w 2020 roku funkcjonuje rekordowe 750 milionów strono charakterze pornograficznym. W 2020 roku na serwis Porn Hub przesłano filmy, których obejrzenie zajęłoby 114 lat. Według największego serwisu pornograficznego świata Porn Hub, porno w Polsce ogląda 71% Polaków i 29% Polek. Polki są ósmą, a Polacy dziewiątą grupą najczęściej oglądającą filmy pornograficzne na świecie. Pornografia, o której chcę opowiadać podczas rezydencji, jest zjawiskiem niezwykle złożonym i zróżnicowanym. Zależy mi na zbadaniu i ukazaniu różnych stron tego fenomenu, który wciąż pozostaje nieprzepracowany przez polskich twórców teatralnych. Zamierzam tak dobrać postaci, aby reprezentowały one odmienne poglądy, strategie i odczucia na kwestie związane z pornografią. Zderzenie różnych punktów widzenia, również tych niepopularnych, daje mi możliwość zainicjowania nowej dyskusji, która mogłaby toczyć się wokół branży pornograficznej i pornografii w ogóle. (Jan Jeliński)

Spektakl dla widzów dorosłych.

Ingmar Bergman w swojej twórczości skupiał się na badaniu wnętrza psychiki człowieka w ekstremalnej sytuacji. Skupiał się na ludziach odizolowanych od świata zewnętrznego.

Koprodukcja: Teatr Polski im. Hieronima Konieczki w Bydgoszczy i Teatr Powszechny im. Zygmunta Hübnera w Warszawie

Premiera w Warszawie, w Teatrze Powszechnym: 19 marca 2021 r. (pokaz bez udziału publiczności)

Premiera w Bydgoszczy, w Teatrze Polskim: 4 września 2021 r.

Pokaz spektaklu online w wydarzeniu na Facebooku

Spektakl familijny dla dzieci i rodziców na podstawie trzech wspaniałych baśni Hansa Christiana Andersena: „Królowej śniegu”, „Śniegowego bałwana” i „Choinki”.

„Opowieści zimowe” to sceniczna baśń o poszukiwaniu siebie, o trudnej do spełnienia misji, o przemijaniu, o podróży przez rozmaite pory roku i niezwykłe krajobrazy. Dla małych i dużych, zbuntowanych i wrażliwych, dla tych, którzy czekają na kolejną zimę, choć tegoroczny śnieg jeszcze nie stopniał, dla marzycieli i fantastów, którzy co jakiś czas szukają pretekstu, by wyruszyć na koniec świata, choćby tylko w wyobraźni. Dla wszystkich, którzy lubią się śmiać, słuchając smutnych opowieści.

OPOWIEŚCI ZIMOWE
wg Hansa Christiana Andersena
na podstawie baśni: Choinka, Królowa śniegu, Śniegowy bałwan
przekład Bogusława Sochańska

Pokaz spektaklu online w wydarzeniu na Facebooku

W ramach Festiwalu Prapremier AZYL Bydgoszcz 2020 Kujawy/Pomorze przypomnimy spektakl „Cienie. Eurydyka mówi:” na podstawie Elfriede Jelinek w reżyserii Mai Kleczewskiej, który otrzymał nagrodę podczas XIII edycji Festiwalu Prapremier!

Maja Kleczewska wraz z Łukaszem Chotkowskim przygotowali spektakl, koprodukcję Teatru IMKA Tomasza Karolaka, Teatru Polskiego w Bydgoszczy i Teatru Capitol we Wrocławiu w oparciu o nagradzany tekst noblistki Elfriede Jelinek „Cienie. Eurydyka mówi:”. Jelinek, dekonstruuje mit o Orfeuszu i Eurydyce jako bezwolnie kochającej kobiecie. Miłość Orfeusza jest próżnością. Wobec świata ma się on za kanonizowaną gwiazdę pop, wobec żony – za zbawiciela. Swoim śpiewem, którym doprowadza do omdleń nastoletnie fanki pragnie dokonać niemożliwego: wskrzesić Eurydykę. To ma być wielkie wydarzenie. Show na miarę naszych czasów, gdzie każda emocja, sztuka jest szybkim towarem. W micie nikt Eurydyki nie pyta, czy chce ożyć.
Spektakl jest fuzją muzyki i teatru. Oprawę muzyczną przygotowali Paweł Krawczyk i Katarzyna Nosowska, którą publiczność będzie mogła podziwiać w trakcie spektaklu. Elfriede Jelinek na prośbę twórców nagrała fragmenty swojego tekstu, które zostaną wykorzystane w spektaklu.

„(…) Kiedy czytałam jej ostatnie teksty, byłam zawiedziona. Pomyślałam, że traci pazur na stare lata, że nie ma w niej dawnej siły rażenia, wściekłości, kłów wbitych w rzeczywistość.
A potem zdałam sobie sprawę, że Jelinek po prostu coraz bardziej zwraca się do siebie, pisze coraz bardziej intymnie, szeptem. Nie chce iść na barykady, nie chce protestować, podpalać, ale toczy ze sobą rozmowę w środku, zadaje sobie nieustannie pytania: po co tak się denerwujesz? W jakiej sprawie? Dlaczego? I spogląda własnemu cieniowi w oczy, tak po jungowsku, bo jak się z nim nie spotkasz, to będzie stagnacja, pustka, zastój. Jelinek, zawsze opancerzona, dzisiaj kruszeje.”
„Maja Kleczewska. Widelcem w oko”, z Mają Kleczewską rozmawia Mike Urbaniak Gazeta Wyborcza Wysokie Obcasy, 14.04.2014

„W tekście Elfriede Jelinek, austriackiej noblistki, Eurydyka – w micie milcząca – ma głos. Gdy Orfeusz – tutaj narcystyczny gwiazdor – schodzi po nią do Hadesu, ona nie chce wrócić do świata żywych. Ten protest jest bez szans, bo w zimnym świecie Jelinek wszystko, co miało się stać, już się stało.”
„Kleczewska wystawia Jelinek. Śpiewa Nosowska”, Witold Mrozek, Gazeta Wyborcza, 31.03.2014

Nagroda Scenograficzna Jury XIII Festiwalu Prapremier dla Katarzyny Borkowskiej za scenografię do spektaklu „Cienie. Eurydyka mówi”. Spektakl wyprodukowały Teatr IMKA w Warszawie i Teatr Polski w Bydgoszczy i Teatr Muzyczny Capitol we Wrocławiu.

5 grudnia o g. 19.00 w wydarzeniu zostanie udostępniony link, pod którym będzie dostępny spektakl przez 24h. Bezpłatnie.

„Każdy powinien to zobaczyć” Aftonbladet

„Oglądałem ‘Ostatnich świadków’ w Dramaten, przedstawienie dla dzieci grane w ciągu dnia. Nie wierzyłem własnym oczom. Jest fenomenalne!” Krister Henriksson, aktor Królewskiego Teatru Dramatycznego w Sztokholmie

„Mocne świadectwa dzieci poruszające nawet po latach” SvD

Przymierzając się do napisania Ostatnich świadków, noblistka Switłana Aleksijewicz odszukała tych, którzy w dzieciństwie przeżyli drugą wojnę światową w ówczesnym Związku Radzieckim. Poprosiła ich, żeby opowiedzieli jej o swoich doświadczeniach wojennych. Tak zebrała sto dokumentalnych relacji, świadectw dzieci, ich wspomnień o życiu w czasie wojny.

Z nich dziecięco-młodzieżowa scena Królewskiego Teatru Dramatycznego – Unga Dramaten – przygotowała przedstawienie dla dzieci w wieku od 11 lat. Dziecięca publiczność zostaje skonfrontowana w nim z kilkoma starszymi aktorami teatru, którzy opowiadają wspomnienia z czasów, gdy świadkowie wojny byli w wieku dzisiejszej publiczności

Za koncepcję i reżyserię odpowiada Ulla Kassius, która od ponad 40 lat pracuje jako niezależna scenografka. Na koncie ma szereg przedstawień dla dzieci i młodzieży, przygotowanych na przykład razem z Mattiasem Anderssonem w Backa Teater w Göteborgu (m.in. Zbrodnia i kara i Król Maciuś Pierwszy).

OGLĄDAJ NA vod.teatrpolski.pl