Małgorzata Wdowik

Małgorzata Wdowik – studiowała reżyserię teatralną na Akademii Teatralnej w Warszawie oraz jest absolwentką wiedzy o teatrze na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Odbyła roczne stypendium naukowe w Theater Institute w Giessen, na wydziale Choreography and Performance.

Reprezentowała Polskę na Prague Quartiennale’15 z projektem “The Boundaries of Landscape”, projekt został nominowany do nagrody Promising
Student Talent. Kolejna odsłona tego projektu “If you lived here” została wyprodukowana i zaprezentowana w Mousonturm we Frankfurcie.

Wraz z kolektywem K.A.U zrealizowała projekt “Transit Monumental” w ramach festiwalu SpielArt. Ich wspólny projekt “Fiasko” został nagrodzony niemieckim stypendium Doppelpass a jego finał miał miejsce w marcu 2018 w Staatstheater w Darmstadt.

W TR Warszawa zrealizowała spektakl “Piłkarze” , który dostał główną nagrodę na Festiwalu Młodej Reżyserii w Krakowie a także spektakl “Strach”(premiera kwiecień 2018). W sezonie 2016/2017 wyreżyserowała spektakl “Dziewczynki” w Teatrze Studio. A w sezonie 2018/2019 zrealizowała spektakl “Gniew” drugą część trylogii dotyczącej reprezentacji emocji w teatrze. W Teatrze Starym w Krakowie zrealizowała spektakl „Głębiej”. Jej ostatnia premiera „Wstyd” odbyła się w luty 2021 w Nowym Teatrze w Warszawie. Ukończyła studia w DAS Theater w Amsterdamie projektem “She was a friend of someone else”.

Stań się częścią Festiwalu Prapremier 2022. Oświecenie – poszukujemy wolontariuszek i wolontariuszy!

Jeśli chcesz działać w twórczym środowisku, poszukujesz nowych wyzwań, lubisz obcować ze sztuką – to właśnie Ciebie szukamy.

Będziemy potrzebować Twojego wsparcia przy organizacji:
Biura Festiwalowego – to tu praca wre przez cały dzień. Biuro Festiwalowe to punkt informacyjny i sprzedażowy FPP, w którym uczestnicy, goście i widzowie mogą otrzymać pakiet informacyjny, zakupić festiwalowe gadżety czy spotkać się i porozmawiać. Biuro Festiwalu to także najważniejsze wsparcie i zaplecze dla pracowników TPB.
Działu Komunikacji i Działu Artystycznego – wsparcie przy obsłudze biura prasowego, koordynacja wywiadów, towarzyszenie artystom i twórcom obecnym na Festiwalu, copywriting, fotoreportaż, dystrybucja materiałów promocyjnych – to tylko niewielki zakres promocyjnego „to do” w czasie Festiwalu. Jeśli interesuje Cię praca w komunikacji i marketingu, social media nie mają przed Tobą tajemnic, a dodatkowo posługujesz się płynną angielszczyzną lub językiem ukraińskim – to idealny wybór dla Ciebie.

Informacje praktyczne:
Zgłoszenia przyjmujemy do dnia 29 września za pośrednictwem formularza dostępnego poniżej (lub tutaj: https://forms.gle/EaFbSqrUGTVD4y1Q7)
Do 4 października skontaktujemy się z Tobą i zaprosimy na obowiązkowe spotkanie organizacyjne.

XXI. edycja Festiwalu Prapremier odbędzie się w dniach 14-29 października 2022.

Wolontariat FPP może być okazją do zrealizowania praktyk studenckich czy zdobycia dodatkowych punktów w szkole. Po zakończeniu Festiwalu otrzymasz od nas odpowiednie zaświadczenie.

Zapewniamy ubezpieczenie NNW.

Wspierając nas, będziesz miał* przede wszystkim okazję, by poznać branżę i zobaczyć jak wygląda organizacja imprezy „od kulis”. Dołącz do nas!

FORMULARZ

Rozpoczęły się próby do pokazu rezydencyjnego Mikity Iłinczyka

Swoją rezydencję artystyczną w Teatrze Polskim w Bydgoszczy rozpoczął Mikita Iłinczyk – laureat ubiegłorocznej, pierwszej edycji AURORY. Nagrody Dramaturgicznej Miasta Bydgoszczy za sztukę „Dark Room”!

Rezydencja teatralna Mikity Iłinczyka realizowana podczas tegorocznej, XXI edycji Festiwal Prapremier jest jednocześnie nagrodą specjalną przyznaną przez Dyrekcję Teatru Polskiego podczas ubiegłorocznej gali AURORY.

Próby do pokazu rezydencyjnego właśnie się rozpoczęły, a sam spektakl będzie można zobaczyć w ramach XXI Festiwalu Prapremier – szczegóły wkrótce!

Finalistki 2. edycji AURORY. Nagrody Dramaturgicznej Miasta Bydgoszczy

[PL]

Jury 2. edycji AURORY. Nagrody Dramaturgicznej Miasta Bydgoszczy w składzie: Davit Gabunia, Julia Holewińska, Agnieszka Lubomira Piotrowska, Veronika Skliarova, po przeczytaniu 195 utworów z 15 krajów postanowiło zakwalifikować do finału:

 

Staša Bajac “Ta będzie taka sama”, tytuł oryginalny: «Ova će biti ista» (Serbia)

Marta Sokołowska “Proszę, niech zapanuje pokój.” (Polska)

Luda Tymoshenko “Pięć pieśni Polesia”, tytuł oryginalny: «ПЯТЬ ПІСЕНЬ ПОЛІССЯ» (Ukraina)

Elise Wilk “Zniknięcia”, tytuł oryginalny: «Disapariţii» (Rumunia)

Nina Zakhozhenko “Ja, wojna i plastikowy granat” tytuł oryginalny «Я, війна і пластикова граната» (Ukraina)

 

Jury pragnie także wyróżnić i rekomendować do wystawienia teatrom w Polsce i zagranicą następujące sztuki:

Stefan Aleksic „A Feast” (Serbia)

Maria Belkovich „Любое место, где остались следы” (Białoruś)

Andrij Bondarenko „Синдром уцілілог” (Ukraina)

Danilo Brakočević „The Highflyer” (Serbia)

Iva Brdar „And If I Don’t Behave Than What” (Serbia)

Beniamin M. Bukowski „Dzieciątko z Charkowa” (Polska)

Michał Buszewicz „Edukacja seksualna” (Polska)

Tijana Grumić „Do birds have the capacity for fun?” (Serbia)

Olga Grzelak „Myszy” (Polska)

Anka Herbut „Rohtko” (Polska)

Daria Kubisiak „Wyparte” (Polska)

Lena Kudayeva „Один день” (Ukraina)

Lena Laguszonkowa „Mój sztandar zasikał kotek”, tytuł oryginalny: «МОЁ ЗНАМЯ ОБОСЦАЛА КОШЕЧКА» (Ukraina)

Marian Mahor „Przybysz” (Polska)

Przemysław Pilarski „Pośród gospodarstw” (Polska)

Wojciech Rodak „cHIMera” (Polska)

Andreea Ioana Tănase „98% (the right decision)” (Rumunia)

Marcin Teodorczyk „Jura z Placu Napoleona” (Polska)

 

[EN]

The jury of 2nd edition of AURORA. The Dramatic Award of the City of Bydgoszcz composed of: Davit Gabunia, Julia Holewińska, Agnieszka Lubomira Piotrowska, Veronika Skliarova, having read 195 works from 15 countries decided to qualify for the final:

Staša Bajac „Ova će biti ista” („This one will be the same”) – Serbia

Marta Sokołowska „Proszę, niech zapanuje pokój.” („Please, let there be peace”) – Poland

Luda Tymoshenko „ПЯТЬ ПІСЕНЬ ПОЛІССЯ” („Five songs of Polesie”) – Ukraine

Elise Wilk „Disapariţii” („Disappearing”) – Romania

Nina Zakhozhenko „Я, війна і пластикова граната” („Me, war and plastic grenade”) -Ukraine

 

Moreover, the jury would also like to distinguish and recommend the following plays for staging to theatres in Poland and abroad:

Stefan Aleksic „A Feast” (Serbia)

Maria Belkovich „Любое место, где остались следы” (Belarus)

Andrij Bondarenko „Синдром уцілілог” (Ukraine)

Danilo Brakočević „The Highflyer” (Serbia)

Iva Brdar „And If I Don’t Behave Than What” (Serbia)

Beniamin M. Bukowski „Dzieciątko z Charkowa” (Poland)

Michał Buszewicz „Edukacja seksualna” (Poland)

Tijana Grumić „Do birds have the capacity for fun?” (Serbia)

Olga Grzelak „Myszy” (Poland)

Anka Herbut „Rohtko” (Poland)

Daria Kubisiak „Wyparte” (Poland)

Lena Kudayeva „Один день” (Ukraine)

Lena Laguszonkowa „МОЁ ЗНАМЯ ОБОСЦАЛА КОШЕЧКА” (Ukraine)

Marian Mahor „Przybysz” (Poland)

Przemysław Pilarski „Pośród gospodarstw” (Poland)

Wojciech Rodak „cHIMera” (Poland)

Andreea Ioana Tănase „98% (the right decision)” (Romania)

Marcin Teodorczyk „Jura z Placu Napoleona” (Poland)

 

[RU]

Жюри 2-го выпуска АВРОРЫ. Драматургической премии г. Быдгощи в составе: Давит Габуния, Юлия Холевиньска, Агнешка Любомира Пиотровска, Вероника Склярова по прочтению 195 текстов из 15 стран приняло решение номинировать 5 финалисток:

Сташа Баяц «Эта будет такой же», оригинальное название: «Ova će biti ista» (Сербия)

Мартра Соколовска «Пожалуйста, пусть наступит мир», оригинальное название: “Proszę, niech zapanuje pokój.” (Польша)

Люда Тимошенко «Пять песен Полесья»,  оригинальное название: «ПЯТЬ ПІСЕНЬ ПОЛІССЯ» (Украина)

Элис Вилк «Исчезающая», оригинальное название: «Disapariţii» (Румыния)

Нина Захоженко «Я, война и пластиковая граната»,  оригинальное название: «Я, війна і пластикова граната» (Украина).

 

Кроме того, жюри также хотело бы отметить и рекомендовать следующие пьесы для постановки в театрах в Польше и за рубежом:

Стефан Алексич «Пир», оригинальное название: „A Feast” (Сербия)

Мария Белькович «Любое место, где остались следы» (Беларусь)

Андрий Бондаренко «Синдром уцелевшего», оригинальное название: „Синдром уцілілог” (Украина)

Данило Бракочевич «Честолюбец», оригинальное название: „The Highflyer” (Сербия)

Ива Брдар «Что, если я не буду вести себя хорошо?», оригинальное название: „And If I Don’t Behave Than What” (Сербия)

Беньямин Буковски «Младенец из Харькова», оригинальное название: „Dzieciątko z Charkowa” (Польша)

Михал Бушевич «Секс просвещение», оригинальное название: „Edukacja seksualna” (Польша)

Тияна Грумич «Умеют ли птицы веселиться?», оригинальное название: „Do birds have the capacity for fun?” (Сербия)

Ольга Гжеляк «Мыши», оригинальное название: „Myszy” (Польша)

Анка Хербут «Ротко», оригинальное название: „Rohtko” (Польша)

Дария Кубисяк «Вытеснение», оригинальное название: „Wyparte” (Польша)

Лена Кудаева «Один день» (Украина)

Лена Лягушонкова «МОЁ ЗНАМЯ ОБОСЦАЛА КОШЕЧКА» (Украина)

Мариан Махор «Прибывший, оригинальное название: „Przybysz” (Польша)

Пшемыслав Пилярски «Среди ферм», оригинальное название: „Pośród gospodarstw” (Польша)

Войцех Родак «хИМера», оригинальное название: „cHIMera” (Польша)

Андреа Иоанна Тэнасе «98% (правильное решение), оригинальное название: „98% (the right decision)” (Румыния)

Марцин Теодорчик «Юра с площади Наполеона», оригинальное название:  „Jura z Placu Napoleona” (Польша)

3.12 |Przegląd filmów dokumentalnych Krzysztofa Kieślowskiego | dzień 1

3 i 4 grudnia zapraszamy na festiwalowy przegląd filmów dokumentalnych Krzysztofa Kieślowskiego, który odbędzie się w Kinie Orzeł w Miejskim Centrum Kultury!

W ciągu dwóch dni zaprezentujemy Państwu sześć filmów dokumentalnych z dorobku jednego z najwybitniejszych polskich reżyserów filmowych Krzysztofa Kieślowskiego.

3 grudnia w jednym bloku zaprezentujemy trzy filmy dokumentalne: „Fabryka”, „Siedem kobiet w różnym wieku” oraz „Robotnicy 1971: Nic o nas bez nas”.

Fabryka

czarno-biały, 35 mm, 17 min, 1970

Relacja z narad w ursuskiej fabryce traktorów skontrastowana z obrazem panujących tu warunków pracy przynosi przygnębiającą wizję funkcjonowania przedsiębiorstwa w realiach gospodarki socjalistycznej.

Siedem kobiet w różnym wieku

czarno-biały, 462 m, 15 min, 1978

Subtelne szkice do portretu siedmiu kobiet, tancerek w wieku od kilku do kilkudziesięciu lat.

Robotnicy 1971: Nic o nas bez nas

barwny, 16 mm, 46 min, 1972

Próba spojrzenia na polskich robotników początku lat siedemdziesiątych, ich codzienne problemy i troski. Po grudniowym proteście 1970 roku miejsce skompromitowanej ekipy zajął Edward Gierek i jego towarzysze, obiecujący ”nową Polskę”. Robotnicy pozostają jednak krytyczni, nieufni, nadal skorzy do buntu. Oryginalna wersja filmu nie została nigdy publicznie pokazana. Po cięciach i przemontowaniu – przy sprzeciwie autorów – powstała wersja zatytułowana ”Gospodarze”, która miała emisję w telewizji.

4.12 |Przegląd filmów dokumentalnych Krzysztofa Kieślowskiego | dzień 2

3 i 4 grudnia zapraszamy na festiwalowy przegląd filmów dokumentalnych Krzysztofa Kieślowskiego, który odbędzie się w Kinie Orzeł w Miejskim Centrum Kultury!

W ciągu dwóch dni zaprezentujemy Państwu sześć filmów dokumentalnych z dorobku jednego z najwybitniejszych polskich reżyserów filmowych Krzysztofa Kieślowskiego.

4 grudnia w jednym bloku zaprezentujemy trzy filmy dokumentalne: „Nie wiem”, „Szpital” i „Gadające głowy”.

Nie wiem

czarno-biały, 35 mm, 43 min, 1976

Opowieść zdjętego ze stanowiska dyrektora huty „Silesia” o jego życiu, pracy, otaczającej rzeczywistości.

Film po raz pierwszy prezentowany publicznie w roku 1981.

Szpital

czarno-biały, 580 m, 20 min, 1977

Autor dokumentu towarzyszy z kamerą zespołowi lekarzy I Oddziału Chirurgii Urazowej szpitala przy ulicy Barskiej w Warszawie. W efekcie powstała niezwykła relacja z 31-godzinnego dyżuru, ukazująca szpitalną rzeczywistość Polski lat 70., obnażająca socjalistyczną, szarą codzienność. Na oddział trafia m.in. młoda kobieta, niedoszła samobójczyni, która wyskoczyła z czwartego piętra. Pacjenci ze zwykłymi i bardziej skomplikowanym złamaniami czekają na fachową pomoc. Tymczasem personel medyczny zmaga się z wieloma problemami. Nie działają kontakty elektryczne, brakuje środków opatrunkowych, specjalistycznego sprzętu, a także zwykłych narzędzi chirurgicznych, które trzeba zastępować prymitywnymi urządzeniami. Lekarze pracują w wyjątkowo ciężkich warunkach, są przemęczeni, mają za sobą wielogodzinne dyżury. Chociaż wykonują odpowiedzialny zawód za marne wynagrodzenie, nie mają czasu na odpoczynek, a po całodziennym trudzie dostają na kolację kaszankę, nie tracą humoru i zapału do pracy. Zamiast szklanki dobrej kawy musi im wystarczyć papieros i krótki, nerwowy sen. Mijają kolejne godziny dyżuru. Chirurdzy ze szpitala przy Barskiej z dużą cierpliwością i wyrozumiałością traktują wszystkich pacjentów, okazują im życzliwość i wsparcie. [TVP]

Gadające głowy

czarno-biały, 35 mm, 568 m, 14 min

Wywiady z Polakami. Ludzie w różnym wieku i różnych zawodów odpowiadają na pytania kim są i czego pragną. Chcą podobnych wartości: wolności, sprawiedliwości, demokracji. Oglądamy ludzi myślących uczciwie, ”łączących się ku dobremu”, jak mówi jedna z wypowiadających się osób.

Jest rok 1979. Krzysztof Kieślowski przeprowadza swego rodzaju sondę socjologiczną. Setki ludzi pyta: w którym roku się urodziłeś? kim jesteś? co jest dla ciebie najważniejsze? czego byś chciał? Z zarejestrowanych na taśmie ostatecznie wybiera 44 osoby i ustawia je w porządku chronologicznym: od jednolatka, który jeszcze nie umie mówić, do stuletniej staruszki, która niedosłysząc pytania, powtarza kilkakrotnie, że chciałaby dłużej żyć. Przedstawia całą galerię gadających głów – przedszkolaków, uczniów szkół podstawowych i średnich, studentów, etatowego działacza organizacji młodzieżowej, inżyniera u progu kariery zawodowej, elektryka, pielęgniarkę, księdza, nauczyciela historii, matkę dwojga dzieci, pisarza, socjologa, księdza, rzeźbiarza, taksówkarza, emerytów, kobietę, która uważa, że przede wszystkim jest katoliczką i inżyniera chemika, kwitującego pytania: „obecnie piję, wszystko jest w porządku”. W warstwie obrazu właściwie nie dzieje się nic. Po prostu głowy następują po sobie, a pod każdą pojawia informacja o roku urodzenia. Ta galeria jednak fascynuje, z dwóch powodów. Oto widz obserwuje, jak ludzkie marzenia zmieniają się z wiekiem. Na początku zabawny dwulatek chce być samochodem-syrenką, a na koniec – blisko stuletnia kobieta, straciwszy niedawno męża, nie chce już niczego. Lecz to tylko pozorna wyliczanka pragnień. Ludzkie marzenia tworzą obraz rzeczywistości, pośrednio mówią o tym, czego w niej brak, co ludziom dokucza, z czym się nie godzą. Oto mówią: chciałbym, żeby zniknął brak poszanowania; żeby ludzie robili coś dla innych, nie tylko dla siebie; wolności, która nie preferowałaby najsilniejszych; żeby ludzie zrozumieli, że prawdziwe przyczyny agresji nie leżą w nich; żebyśmy żyli odważnie; żeby wszyscy dobrzy ludzie łączyli się ku dobremu; żeby ludzie nie bali się innych; żeby każdy mógł swobodnie decydować o swoim losie; żeby mniej było łokci i pleców, a więcej serca i rozumu; pragnę wprowadzenia w sposób rzeczywisty, nie werbalny, dwóch pojęć: demokracja i tolerancja; lepszej sprawiedliwości; żyć w warunkach demokracji i poczucia bezpieczeństwa; żyć w świecie rzeczywistym, który nie byłby fikcją i pozorami… Krzysztof Kieślowski niezwykle oszczędnymi środkami filmowymi stworzył niejako zbiorowy portret Polaka – świadomego swej tożsamości i miejsca, w którym żyje, bacznego obserwatora rzeczywistości, którą trudno zaakceptować, gorąco pragnącego zmian, dojrzewającego do buntu. Reżyser ukończył film w 1979 roku, lecz szanse dotarcia do widza dały mu dopiero wydarzenia sierpnia 1980 roku. Za ten dokument otrzymał Wyróżnienie Honorowe na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Oberhausen w 1981 roku. [TVP]

4.12 | NIC O NAS BEZ NAS | pokaz przedpremierowy

„Człowiek nigdy nie ogląda się na to, co zrobione, ale na to patrzy, co ma przed sobą do zrobienia.“ (fragment scenariusza „Nic o nas bez nas”)

Pracownice tkalni co dwie godziny odchodzą od maszyn i wykonują ćwiczenia fizyczne. Ich ciała muszą pozostać sprawne, by mogły szyć spodnie i sukienki dla całego kraju. Górnik dostaje wypłatę, idzie spłacić długi w sklepie i w banku i czeka na kolejny miesiąc i kolejną wypłatę. Baletnica nie narzeka na to, że zmuszono ją do niemożliwego, bo to przecież była jej decyzja. Kobieta sprzątająca dom cieszy się na swoją jedną przerwą, bo może wypalić papierosa, którego nawet nie potrafi palić.

Spektakl „Nic o nas bez nas” inspirowany dokumentalną twórczością Krzysztofa Kieślowskiego opowiada o niewidzialnej pracy fizycznej ludzi, którzy na co dzień są pomijani, dopóki nie wydarzy się jakaś tragedia, na przykład śmierć w kopalni albo nie dojdzie do strajku. Gruziński reżyser – Data Tavadze – podąża za historiami pojedynczych postaci i śledzi je „czułym okiem” próbując ukazać absurdy zmechanizowanego świata pełnego biurokracji, przemocowej dyscypliny i struktur władzy nie do zniesienia. Jak radzimy sobie z bezsilnością? Jak odnaleźć w sobie sprawczość? Czy można protestować częściej niż co półtora roku? I w końcu co o rzeczywistości można opowiedzieć jeszcze w teatrze?

 

Premiera spektaklu planowana jest na 8 stycznia 2022 roku.

6.11 | CUD MNIEMANY, CZYLI KRAKOWIACY I GÓRALE

„Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale”  klasyk polskiego teatru z 1794 roku, który według legendy miał poprowadzić naród do powstania, wraca w całkowicie nowej odsłonie. Pierwsza opera narodowa staje się pierwszym queerowo – narodowym musicalem country. Bogusławski czytany przez pryzmat współczesnych tekstów Didier Eribona, Edouarda Louisa, Michała Rauszera i Mony Chollet, estetykę gwiazd queerowego country Lill Nas X , Orville Pecka i Dolly Parton, wreszcie filmów Andy Warhola, na nowo odsłania swoje krytyczne i rewolucyjne walory. A klasyczne arie Jana Stefaniego w nowych aranżacjach Tomasza Leszczyńskiego znowu mają szansę stać się przebojami i towarzyszyć widzom jak nie na barykady, to przynajmniej podczas powrotu z teatru do domu. „Cud mniemany” to muzyczna historia przejmującego coming out, który się nie wydarzył i tragicznej konfrontacji wrażliwych jednostek z brutalną rzeczywistością w poszukiwaniu miłości i swojego miejsca w świecie, Polskie ” West Side Story” napisane 163 lata przed broadwayowskim hitem.

10.11 | AUTOBIOGRAFIA NA WSZELKI WYPADEK

Bazując na fragmentach własnej biografii i materiałach dokumentalnych z życia ojca i dziadka, reżyser Michał Buszewicz tworzy na scenie swój na poły fikcyjny życiorys – od narodzin aż po projektowaną śmierć. Trudno rozstrzygnąć, co w tej historii jest zmyślone, a co prawdziwe. Co zapożyczone, a co przeżyte.

Dlaczego bohater autobiografii – stworzony na potrzeby sceny Michał Buszewicz, który właśnie umarł – powtarzał wciąż te same wzorce i popełniał te same błędy? Autobiografia przygotowana „na wszelki wypadek” jest próbą scenicznego stworzenia życia „na brudno”, projektowania na nie lęków i trudności. Czasem po to, żeby postawić je „przed nawiasem” i móc spojrzeć na nie obiektywnie. Czasem po to, żeby projektując przyszłość, sprawić, żeby mogła się ona potoczyć inaczej.

Lawirując między megalomanią a samobiczowaniem, bohater, którego życie poznajemy poprzez opowieść trzech mężczyzn przychodzących posprzątać mieszkanie po jego śmierci, mierzy się
z porażkami, trudnościami twórczymi, wzorcami męskości, własnym przemijaniem.

12.11 | A potem tańczyliśmy | projekcja filmu

Zakochany w tańcu Merab (Levan Gelbakhiani) od najmłodszych lat trenuje w Gruzińskim Balecie Narodowym. Jego jedynym marzeniem jest dostanie się do głównego składu, dzięki czemu będzie mógł wyruszyć w tournée i opuścić konserwatywną Gruzję. Kiedy jeden z głównych tancerzy zostaje zwolniony i rozpoczyna się rekrutacja na jego miejsce, ten cel wydaje się być na wyciągnięcie ręki.

W tym czasie do zespołu dołącza nowy tancerz, charyzmatyczny i utalentowany Irakli (Bachi Valishvili), który może stanąć Merabowi na drodze. Wspólne treningi sprawiają, że Irakli staje się nie tylko jego najgroźniejszym rywalem, ale też obiektem pożądania, które może na zawsze przekreślić jego karierę.