Miesiąc: październik 2020

 

(na podstawie utworów: „Kaputt” i „Skóra” Curzia Malapartego)

Zapowiedź reżysera, Krystiana Lupy:

Imperator Tyberiusz, Jezus Chrystus…
Jean Luc Godard, Fritz Lang, Brigitte Bardot – Le mépris. Tu Jean Luc Godard kazał w swoim filmie „Pogarda” kręcić sceny ze swojej upartej wizji Odysei, na tarasie Casa Malaparte miał Odyseusz w ostatnim ujęciu filmu zobaczyć ojczystą Itakę. Ponieważ jednak śmierć producenta przerwała tę podróż, podróż Odyseusza, podróż Fritza Langa, podróż Jean Luc Godarda – Odys zostaje w tym domu razem z filmową ekipą…
Tu, w pomieszaniu, w syntezie czasów, spotykają się wszyscy…

Wyspa i dom na wyspie. Azyl, schronienie. Uciekamy przed monstrum Europy. Przed państwem, przed religią, przed dyktaturą, przed demokracją, przed Potworem Homo Christianis, przed wojną…
Dom Malapartego, Villa Tiberius, Casa san Michele…
Na zewnątrz trwa nieokreślona wojna, nie wiadomo, czy to jest pierwsza, druga, czy trzecia wojna światowa wynikła z szaleństwa współczesnego człowieka, pychy twórców polityczno-społecznych ustrojów, marzycieli LUDZKIEGO RAJU, FILOZOFUJĄCYCH ZBRODNIARZY I FANTASTÓW, narkomanów władzy…. Reformatorów kultury, i tak dalej…

Ten dom jest więzieniem…
Ten dom jest schronem…
Ten dom jest Archetypem DOMU.
TEN DOM JEST TAJEMNICĄ.
Ten dom jest jaskinią artysty…
TEN DOM JEST MIEJSCEM SEANSU SPIRYTYSTYCZNEGO, SPOTKANIA UPIORÓW…
TEN DOM JEST MIEJSCEM SEANSU SPIRYTYSTYCZNEGO MARZYCIELI NOWEGO CZŁOWIEKA…

***

Spektakl dla widzów od 18. roku życia.

Czy Łotwa powinna ratyfikować konwencję stambulską? Czy zwolennicy konserwatywnych wartości zapomnieli, że żyją w XXI wieku? Jak rozmnażają się dżdżownice? I wreszcie, co mają wspólnego pary tej samej płci i wampiry? Te i inne kwestie podejmuje spektakl „Srebrny płyn” który opowiada o wspólnocie w kontekście rodziny, która jest podzielona przez radykalnie przeciwstawne poglądy polityczne.

 

Scenariusz spektaklu jest oparty na twórczości filmowej kultowego szwedzkiego reżysera, Ingmara Bergmana. Maja Kleczewska swoim ostatnim spektaklem „Pod presją” na podstawie filmu Johna Cassavetesa z 1975 r., udowodniła, że związki kina z teatrem przynoszą doskonałe artystyczne efekty zarówno w warstwie narracyjnej jak i wizualnej.

W związku z przerwaniem prób, które zostało spowodowane zamknięciem teatrów na czas pandemii, podczas Festiwalu Prapremier wydarzenie odbędzie się w formie czytania performatywnego.

SPRZEDAŻ BILETÓW WKRÓTCE!

Sztuka autorstwa Herberta Achternbuscha opowiada o życiu młodej kobiety imieniem Susn, która traci swoją wolność w obliczu presji radykalnie chrześcijańskiej społeczności, w jakiej żyje i wobec której niezmiennie się buntuje. Publiczność obserwuje jej spowiedź, w której broni swojej silnej determinacji do opuszczenia kościoła. Bohaterka w swej wyrazistej narracji broni poglądu, że nie można żyć w społeczności, gdzie tylko wiara ustanawia granice człowieczeństwa. To intymna opowieść o przebudzeniu się w miejscu, które do pewnego momentu jawiło się jako najbardziej bezpieczne schronienie, ale nagle zaczyna stanowić najtrudniejszą do opuszczenia pułapkę. Po latach podróży dziewczyna postanawia jednak po raz kolejny zaprzeczyć sobie i powrócić do Boga odnajdując w nim się na nowo. Spektakl opowiada  o istocie rewolucji w życiu każdego człowieka jakby był to nieustanny proces, który należy przeprowadzać codziennie, a nie jeden dzień, który ma zmienić wszystko raz na zawsze.

 

Na wystawie „Obserwacje” zaprezentowany zostanie wybór zdjęć z cyklu „Interferencje”. Fotografie wykonane w okresie 15.03 – 29.03.2020 r. (przykładowy okres zalecanej kwarantanny)  z wykorzystaniem zasady jedna fotografia dziennie. Na zdjęciach znajdują się miejsca zazwyczaj tłoczne, mocno uczęszczane, czy kojarzące się z wolnością lub beztroską zwyczajności. Zdjęcia powstały z zachowaniem wszystkich procedur bezpieczeństwa, obostrzeń i ograniczeń nakładanych na osobę wykonującą loty bezzałogowym statkiem powietrznym oraz restrykcji spowodowanych zagrożeniem epidemicznym.   

 

Wystawa została poszerzona o cykl zdjęć „Festiwal” (wykonanych w Kostrzynie nad Odrą), filmy krótkometrażowe: „Okno” i „Zakrzywiona rzeczywistość”; połączenia zdjęć i krótkiej formy filmowej „To co najważniejsze”, „Nawet wczorajsze bułki smakują lepiej” oraz remiks fotografii „#50twarzy”.

 

Jestem fotografem dokumentalistą, od początku śledziłem rozwój sytuacji  i zastanawiałem się jak można opowiedzieć o tym czasie. Fotografowanie pustych ulic z perspektywy chodnika wydawało mi się niewystarczające – chyba nie potrafię tego robić. Najlepiej czuję się w fotografowaniu ludzi, ich historii. W tym przypadku, w pewnym sensie ze strachu oraz ze zdrowego rozsądku, nie robiłem tego. Postanowiłem poszukać innych metod opowiadania – zdjęcia z drona, krótkie filmy, czy wykorzystanie remiksu fotografii znalezionych w internecie, po części pozwoliło mi zapisać ten czas. (Adrian Wykrota)

 

 

Adrian Wykrota – fotograf, dokumentalista, pomysłodawca i współzałożyciel galerii PIX.HOUSE. Członek ZPAF i kolektywu UNPOSED. Ukończył z wyróżnieniem Instytut Twórczej Fotografii Uniwersytetu Śląskiego w czeskiej Opawie oraz kulturoznawstwo – medioznawstwo i filologię angielską. Student studiów doktorskich ITF SU. Stypendysta Ministerstwa Kultury, Marszałka Województwa Wielkopolskiego i miasta Poznań. Uczestnik warsztatów agencji Magnum Photos w Birmingham i Belfaście. W 2014 roku wybrany jednym z 30 najlepszych na świecie fotografów przed 30 przez Magnum Photos. Zwycięzca i finalista konkursów: IPA, Grand Press Photo, BzWBK Press Photo, Lumix Festival, Leica Street Photo, Fotoreporter Roku. Prezentował swoje prace na  wystawach w Polsce i na świecie. Mieszka w Poznaniu.

 

Planowany termin wystawy: 15.11 – 6.12.2020 r.

Miejsce: Górne Foyer TPB

Kuratorka: Anastazja Hadyna

 

 

Niestety, w związku z najnowszymi obostrzeniami wprowadzonymi przez polski rząd w terminie do 29.11. nie możemy Was zaprosić do udziału na żywo.

15 listopada o g. 14.00 zapraszamy na inaugurację wystawy online z udziałem Adriana Wykroty i kuratorki wystawy Anastazji Hadyny. Link dostępny będzie w wydarzeniu na FB Festiwalu Prapremier.

O kolejnych możliwościach zapoznania się z wystawą będziemy informować na bieżąco w wydarzeniu.

 

OGLĄDAJ NA vod.teatrpolski.pl

 

Imię nie jest tylko imieniem, nie jest tylko ciągiem liter i sylab, ale opowieścią. Imię, z którym się urodziłem, Eddy Bellegueule, sprowadzało mnie do przeszłości i opowieści, której nie wybrałem i od której chciałem uciec
Édouard Louis

Spektakl Anny Smolar zainspirowany powieścią „Koniec z Eddym” Édouarda Louisa przygląda się doświadczeniu systemowego ucisku i stawia pytanie o lojalność wobec korzeni i klasy społecznej.

Czy miałeś prawo opuścić swoją rodzinę?
Czy miałeś prawo uciec z miejsca, w którym się wychowałeś?
Czy miałeś prawo porzucić siebie?
Czy miałeś prawo wymazać swoje imię i nazwisko?
Czy miałeś prawo napisać, że byliście biedni?
Czy miałeś prawo czuć pożądanie do chłopców?
Czy miałeś prawo zmienić swój status społeczny?

W świecie opisanym przez Édouarda Louisa nie ma miejsca na inność i okazywanie słabości, a każdy objaw delikatności, ambicji czy marzeń o czymś więcej i byciu kimś innym znika pod ciężarem zmordowanych ciał i czerwonych cegieł, które razem tworzą scenerię małego miasteczka. Powrót Édouarda do historii dorastającego w biednej, robotniczej rodzinie Eddy’ego jest gestem emancypacyjnym. Służy wymazaniu tej osoby, która doświadczyła prześladowania i braku akceptacji ze strony otoczenia. Édouard dokonuje wymazania, aby móc napisać swoją opowieść od nowa.

Na podstawie książki:
„En finir avec Eddy Bellegueule”
Prawa autorskie © 2014, Édouard Loius
Wszelkie prawa zastrzeżone

 

OGLĄDAJ NA vod.teatrpolski.pl

Magda Kupryjanowicz, Michał Kurkowski wg pomysłu i we współpracy z Kubą Kowalskim na podstawie korespondencji i dzienników oraz wątków opowiadań Jarosława Iwaszkiewicza

Historia nieokiełznanej erotycznej relacji jednego z najwybitniejszych polskich pisarzy z młodszym o 40 lat mężczyzną. Od obsesyjnej namiętności, burzliwych rozstań, poprzez piekło zazdrości, odrzucenie aż po wzniosłe uczucie, najszczerszą empatię i pielęgnowanie w chorobie. W ich miłość wpisana była śmierć – Jerzy chorował na gruźlicę. Tym samym literatura Iwaszkiewicza połączyła się z życiem osobistym – literacki motyw młodego, śmiertelnie chorego mężczyzny był obecny w jego twórczości od samego początku. ŻYCIE INTYMNE JAROSŁAWA to także opowieść o żonie pisarza, Annie, która z czułością i wyrozumiałością dopełniała miłosny trójkąt i w pewnym sensie stanowiła jego fundament. Związek z Jerzym bezpośrednio zainspirował Iwaszkiewicza do napisania kilku znakomitych opowiadań, m.in. TATARAKU i KOCHANKÓW Z MARONY. Spektakl jest przede wszystkim oparty na listach Jarosława Iwaszkiewicza do Jerzego Błeszyńskiego i na jego Dzienniku. Dokumenty te nie mają sobie w Polskiej literaturze równych i dają wnikliwy obraz życia prywatnego pisarza i jego homoerotycznych związków.

 

OGLĄDAJ NA vod.teatrpolski.pl